Kenkõ – De kunst van het niets doen
Kenkõ was een officier van de wacht bij het keizerlijk paleis totdat hij de leer van Boeddha ging studeren. Hij verbond zich nooit officieel aan een klooster, maar leefde nadien wel als een kluizenaar. Hij leefde van 1284-1350 en wordt gezien als een klassieker van de Japanse literatuur.
De kunst van het nietsdoen bevat in totaal 243 essays, sommige kort, anderen wat langer en vertaald door Jos Vos, Uitgeverij Van Oorschot, waaruit het essay geciteerd wordt. Nietsdoen is niet makkelijk, dat weten we bijna allemaal wel. Kenkõ suggereert nergens dat dit een makkelijke opdracht is. Maar zijn essays geven mooie bespiegelingen, voor een zomer- of winteravond, of op ieder ander moment dat het uitkomt, en die je kunt uitleggen en interpreteren zoals het in je opkomt. In ieder geval nodigt de titel uit tot nietsdoen, soms een node gemis in het drukke leven, en wat een heilzaam effect kan hebben op alle stress die dat geeft. Dat geldt zeker in het drukke bestaan en soms stressvolle werk waar je als professional in de zorg mee te maken hebt.
Essay 21
Hoe je er ook aan toe bent, het kijken naar de maan lucht altijd op. ‘Niets fascinerenders dan de maan’, zegt de een, terwijl een ander juist de ochtenddauw aangrijpend vindt – een debat dat ik wel aardig vind. Afhankelijk van de omstandigheden kan toch zeker alles je vertederen! Het effect van bloesems en van de maan is genoegzaam bekend, maar juist de wind kan ons hart in beroering brengen. En de aanblik van een heldere stroom die tegen de rotsen slaat is altijd schitterend, ongeacht het seizoen.
Bij het lezen van de regels ‘De Yuang en de Xiang stromen dag en nacht oostwaarts / en houden zelfs niet even halt voor de treurende’ werd ik tot in het diepst van mijn ziel geroerd. Xi Kang zegt dan weer: ‘Ik ga me vermeien in de bergen en aan de waterkant / en haal mijn hart op aan het zien van vogels en vissen’. Geen betere balsem dan het zwerven door een omgeving met helder water en ongerept groen, ver van het menselijk gewoel.
